W niedzielę 17 marca 2019 r. w Lublinie odbył się regionalny dzień skupienia. Wzięło w nim udział 20 osób, w tym 6 ze wspólnoty warszawskiej. Rekolekcje poprowadziło dwóch kapłanów związanych z Ruchem – Duszpasterz Krajowy ks. Andrzej Panasiuk, który przyjechał specjalnie z Archidiecezji Gnieźnieńskiej, oraz Asystent Kościelny Ruchu w Archidiecezji Lubelskiej ks. Adam Bab.
Spotkanie tradycyjnie rozpoczęły modlitwy św. Pawła VI, franciszkańska, bł. Johna Henry’ego Newmana, Założycieli Ruchu oraz Sługi Bożego Mariana Żelazka. Następnie ks. Andrzej wygłosił konferencję, w której poszukiwał definicji zła oraz sposobu uwolnienia się od niego.
Wielu młodych pojmuje zło jako bycie niegrzecznym, nieposłusznym. Wówczas sakrament pokuty i pojednania nie przynosi owoców. Penitent stara się wytrzymać jak najdłużej bez grzechu, co przynosi mu dobre samopoczucie. Zło należy raczej rozumieć jako brak dobra. Bardzo ważna w każdym rachunku sumienia jest wdzięczność za dobro, którego byliśmy udziałem.
W kontekście działalności charytatywnej Katolickiego Ruchu „Maitri” warto wskazać na różnicę między przezwyciężaniem zła a zbawieniem. Może się w nas pojawić pokusa policzenia dobrych dzieł, chęci samodzielnego zwalczania zła. Tymczasem w rzeczywistości to Bóg zbawia ode złego i jest to jedyny sposób na uwolnienie się od zła.
Kolejnym punktem programu było dzielenie się słowem Bożym, które animował ks. Adam. Z okazji zbliżającego się odpustu parafii św. Józefa, której jest proboszczem, wybrał fragment przedstawiający postawę Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny po tym, jak dowiedział się, iż Maryja stała się brzemienną (Mt 1, 18-25). Opiekun wspólnoty lubelskiej dla lepszego zrozumienia analizowanej Ewangelii przedstawił tło społeczno-kulturowe. Maryja i Józef nie byli jeszcze małżeństwem, ale przez społeczeństwo byli już uważani za małżeństwo. Maryja zaszła w ciążę. Mogło to zostać przez ogół odebrane albo jako zdrada Maryi, albo jako efekt współżycia Maryi i Józefa. Gdyby Józef otwarcie oddalił Maryję, wskazywałoby to na pierwszą z tych przyczyn. Robiąc to po kryjomu, Józef chciał wziąć winę na siebie. Byłby odebrany jako mąż, który porzuca ciężarną żonę, gdyż nie chce już z Nią być. Pan Bóg znajduje inne rozwiązanie, wbrew szlachetnym intencjom Józefa. Po chwili ciszy i samodzielnej lekturze Pisma św. uczestnicy dzielili się własnymi refleksjami, nieraz bardzo osobistymi. W wielu świadectwach pojawiał się wątek Bożego działania w życiu każdego.
Centralny punkt dnia skupienia stanowiła wspólnotowa Eucharystia odprawiona w intencji terminalnie chorej Alicji Misztal, byłej Odpowiedzialnej wspólnoty zamojskiej. W homilii ks. Andrzej nawiązał do rozważanego fragmentu Biblii, w którym jest mowa o dwojakim spotkaniu: człowieka z Bogiem i Boga z człowiekiem. Z kolei odwołując się do Ewangelii z dnia (Łk 9, 28b-36), zauważył, że Apostołowie mieli pomysł na Jezusa. Chcieli, aby był królem i nawet rozważali, kto z nich będzie najbliżej Niego w tym królestwie. Trudniej było im przyjąć ofiarę na krzyżu. Dobrze jest, gdy człowiek w chwilach pocieszenia zapyta siebie, czy będzie wierzył, gdy przyjdzie ofiara krzyża. I odwrotnie, w chwilach strapienia warto myśleć o pocieszeniu (stanu świadomości bycia z Bogiem). Bóg wie, kiedy będzie pocieszenie, a kiedy strapienie.
Po Mszy św. na wszystkich czekała już pizza z zaprzyjaźnionej plackarni, a także ciasto, która przywiozła jedna z uczestniczek z Warszawy. Bezpośrednio po posiłku odbyła się krótka Adoracja przed Najświętszym Sakramentem oraz koronka do Bożego Miłosierdzia. Po rozesłaniu część udała się w odwiedziny Seniorki wspólnoty lubelskiej Róży Sternik, a część w odwiedziny Alicji Misztal, która przebywa obecnie w hospicjum w Zamościu. Była to swoista kontynuacja rekolekcji. Wieloletnia uczestniczka Ruchu została przez ks. Andrzeja namaszczona sakramentem chorych. Widać było jej radość ze spotkania. Chociaż nie może się poruszać i ma trudności z mówieniem, jej umysł pozostaje w pełni świadomy. Wspominała swoje spotkanie z Matką Teresą oraz otrzymanie listu od Benedykta XVI. Na drugi dzień podyktowała opiekunce SMS wyrażający wdzięczność: „(…) przesyłam serdeczne pozdrowienia za wczorajszą wizytę i radosne chwile spotkania, dziękuję szczególnie ks. Andrzejowi za jego uśmiech i dar sakramentu chorych, tylko jest mi przykro, bo zapomniałam dać dobre czekoladki, które trzymałam dla Was. Miałam na uwadze, aby nie zapomnieć, a jednak mi nie wyszło i trochę jest mi z tego powodu smutno”. Z wdzięcznością Bogu, księżom i sobie nawzajem za owocny czas pozostają również uczestnicy wielkopostnego dnia skupienia w Lublinie.